Dit album van trompettis/componist en veelvuldig Grammy winnaar John Daversa is een weelderig orkestraal jazz trompet concert gecomponeerd door vriend en collega (gitarist/componist) Justin Morell. Hij is de vader van Loren, een autistisch kind dat zijn spraakvermogen verloor op 3-jarige leeftijd, de muziek op dit album vormt een lofzang op de beproevingen, successen en hartverwarmende momenten van het opvoeden van een 16 jarige niet sprekende zoon. Het is een verhaal, verteld in muziek over verbindingen, compassie, pijn en het toch ook aanwezige geluk. Daversa is een succesvol optredende en opnemende artiest wiens projecten vaak betrekking hebben op belangrijke sociale thema’s, zo won zijn album “American Dreamers” drie Grammy’s.

John Daversa is de enige solist op het album, dus doet het denken aan de samenwerking tussen Gil Evans en Miles Davis. Het orkest bestaat uit topmuzikanten uit de jazz en klassieke muziek uit Zuid Florida, behalve Daversa op trompet zijn te horen: Tal Cohen op piano, Justin Morell op gitaren, Dion Kerr op contrabas en David Chiverton op drums. Dan zijn er 6 eerste violisten, 5 tweede violisten, 3 altviolen, 3 cello’s, 2 contrabassen, 2 fagotten, 2 hoorns, 2 klarinetten, 2 fluiten, 2 sopraan- en tenorsaxen, een koor met 8 zangers/zangeressen en als percussie horen we timpani, vibrafoon, glockenspiel en marimba, bovendien zijn als gast te horen Conrad Fok (piano) en Lev Garfein (viool). Ik bespaar U alle namen.

De muziek laat zich niet zo makkelijk beschrijven, het verhaal over Loren dat muzikaal wordt verteld door het trompetspel van Daversa is belangrijk om in gedachten te houden, dan zijn de soms grillige patronen van Daversa beter te begrijpen en is de muziek behoorlijk indrukwekkend. Als componist is Morell beïnvloed door Bach, Bartok en Brahms maar ook door hedendaagse componisten als Herbie Hancock en Wayne Shorter, door de immense orkestratie ontstaat de indruk dat de muziek vooral overkomt als zijnde klassiek, gerechtvaardigd maar het trompetspel is duidelijk geïnspireerd door de jazz. Dat lijkt nogal ambivalent maar er is toch een duidelijke synthese tussen de twee muziekstijlen en het leidt absoluut niet tot muzikale aanvaringen.

Maar na diverse beluisteringen van de 12 composities op dit album met een absoluut perfecte humane ondergrond blijft bij mij toch een gevoel over van een vorm van een theatraal overwicht, niet geheel vreemd aan de Amerikaanse cultuur die zowel goed als verkeerd kan overkomen. In mijn optiek is de overdaad aan instrumentatie teveel, met een kleinere bezetting en meer solo ruimte voor andere instrumenten was mijn inziens de boodschap sterker overgekomen, desalniettemin een fraai album.

Jan van Leersum